Słowo „aspiryna” nie powstało przypadkowo. Częściowo pochodzi ono ze słowa Spiraea, biologicznego rodzaju krzewów, który obejmuje naturalne źródła kluczowego składnika leku: kwasu salicylowego. Ten kwas, przypominający obecną aspirynę, można znaleźć w jaśminie, fasoli, grochu, koniczynie oraz niektórych trawach i drzewach.
Historia powstania aspiryny
Pierwsze ślady zastosowania aspiryny znaleziono w egipskich papirusach Ebersa datowanych na 1550 r. p. n.e. Skuteczność ekstraktów z kory wierzby doprowadziła do jednego z wielkich odkryć, które zakończyły się wprowadzeniem aspiryny we Francji w roku 1899.
Jakie drzewo zawiera aspirynę?
Aspirynę, a dokładnie salicynę zawiera wierzba (Salix), czyli jedno z najbardziej charakterystycznych drzew polskiego krajobrazu kulturowego. W Polsce dziko występuje około 30 gatunków wierzby oraz jej liczne mieszańce. Jej kora zawiera salicynę, która łagodzi bóle, obniża gorączkę, wycisza, ułatwia zaśnięcie. Naturalna salicyna, w przeciwieństwie do syntetycznych salicylanów, nie drażni błony śluzowej żołądka i dwunastnicy.
Na co pomaga wierzba?
We współczesnym lecznictwie kora wierzby znajduje zastosowanie przede wszystkim w schorzeniach reumatycznych, nieżytach jelit i chorobach układu pokarmowego, nerwobólach, stanach pobudzenia nerwowego i chorobach przebiegających z podwyższoną temperaturą ciała.
Co zawiera kora wierzby?
W składzie kory wierzby oprócz salicyny znaleźć możemy glikozydy fenolowe, flawonoidy, kwasy organiczne i sole mineralne.
Jak przygotować samodzielnie wywar?
Do okorowania należy wybrać 2-3-letnie gałązki o gładkiej korze, a następnie zdjąć korę odcinkami o długości kilku centymetrów. Wedle przepisu z kory wierzby należy przygotować wywar (gotować ok. 20 min.) i pić 2-3 razy dziennie pół szklanki.